| Onderwerp: Re: FW: Grondslag voor een Revolutie |
| Van: Rik Min <r.min@hetnet.nl> |
| Datum: 27-9-2013 15:30 |
| Aan: rene@occupyenschede.org |
| CC: Corry Westgeest <c.westgeest@worldonline.nl>, "ncpn.twente@worldmail.nl" <ncpn.twente@worldmail.nl> |
Toen in september 2011 de bezetting van het Zuccotti-park begon,
was de Occupy-beweging een enorm populaire actie, misschien wel de
populairste linkse beweging sinds de jaren 1930. De leus was
immers ook perfect: de 99% tegen de 1%.
Maar al snel na de oprichting hadden een heel groot aantal
mensen deze leus volkomen kapot gediscussieerd en in een
verkeerde richting 'helpen' uitleggen. Die 1% was niet de
bezittende klasse maar een soort elite; een soort bestuurslaag.
Onzin dus. Daarmee werd de leus een nietszeggende karikatuur.
Niet-materialistisch gedacht; dus idealistisch geneuzel, zo niet
metafysisch.
Praktisch iedereen had immers een enorme hekel aan Wallstreet. En bijna iedereen was blij dat eindelijk iemand uiting gaf aan onze woede tegenover deze overbetaalde bedriegers. Allerlei prominente figuren doken op in het Zuccotti-park en de media schonken overvloedige aandacht aan het gebeuren.
Voor elke linkse beweging is de opbouw van een democratische
cultuur van het allergrootste belang, maar tegelijkertijd ook niet
meer dan een vertrekpunt. De Occupy-beweging is helaas niet verder
gekomen dat dit punt. Men is er nooit in geslaagd een (echte)
staking te organiseren, of het wervingsbureau van een
economiefaculteit te blokkeren of het gebouw van een
faculteitsbestuur te bezetten. Het ging altijd alleen maar om de
horizontale cultuur: 'Het proces is de boodschap', zoals de
demonstranten het formuleerden, dus een tentenkamp opslaan, samen
koken, dagelijks plenair vergaderen, de publieke ruimte in bezit
nemen. Buiten dat heeft men geen enkele strategie ontwikkeld, noch
een programma dat men aan de buitenwereld wilde voorleggen.
Men stelde helemaal geen eisen! Vreemd. Zeer vreemd.
Hier komt de fundamentele tegenspraak van de hele campagne aan
het licht. Wie in 2011 tegen Wallstreet demonstreerde, richtte
zich blijkbaar tegen het stuitend financieel mismanagement dat ons
de grote recessie heeft bezorgd; tegen de politieke macht van het
geld, die de banken heeft gered; tegen de almaar uitdijende
cultuur van afkoopsommen, waarin de productieve arbeid van onze
samenleving omgezet wordt in bonussen voor de één-procentelite.
Maar die elite zelf heeft niet de echte macht. Het zijn slechts -
zeer zeer goedbetaalde - dienaren van de bezittende klasse.